Eén ding wat sterk bijgebleven was hoe trots we doorgaans waren op hoe collegiaal en zorgzaam we voor elkaar waren. Dit waren ook belangrijke waarden voor ons. Maar, was dat echt zo?
Er was zeker een belangrijk moment in het verleden. Het plotseling en veel te vroeg overlijden van één van onze collega's. In no-time werd er alles opgetuigd om zowel zijn vrouw als collega's te ondersteunen.
Ik weet nog goed, de toenmalig directeur die er net was, wist niet wat hij zag hoe we hier heel natuurlijk mee omgingen. Hij was behoorlijk onder de indruk. Collega's werden in een rap tempo geïnformeerd, kwamen snel aan. Een bezinningskamer was ingericht om het rouwproces te ondersteunen. En zo hebben sommigen die iets van IT weten zijn vrouw geholpen met wat te doen met allerlei websites en social media.
Dit was niet alleen incidenteel. Bij elke meeting die we hadden, werd heel nadrukkelijk uitgesproken hoe belangrijk we de collegialiteit en zorgzaamheid vonden. Het niet meedoen met afdelingsuitjes en dat soort dingen, daar zat een redelijk taboe op. Je moest wel heel 'uitzonderlijk' gevonden worden, wilde je hier niet door je collega's op aangekeken worden.
Zoals bij elke organisatie, naar mate de jaren verstrijken komen en gaan collega's. Interessant was om te zien hoe met vertrekkende collega's werd omgegaan. Soms werd het als verraad gezien, soms als 'het kon niet anders'. Maar dat verklaart niet waarom er zo'n uit het oog-uit-het-hart situatie ontstond.
Nu een jaar later. De meeste ex-collega's spreken elkaar niet of nauwelijks. Alsof de 'band' die velen zo voelde tijdens het dienstverband met Symbision nooit heeft bestaan. Misschien omdat deze nooit heeft bestaan en was het maar een illusie? En toch, het voelde zo echt. Het bepaalde zoveel van het gedrag.
Now I do not know whether I was then a man dreaming I was a butterfly, or whether I am now a butterfly, dreaming I am a man.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten